Toevallig sprak ik laatst met meerdere klanten die nogal last hadden van schuldgevoelens.

Zoals een vrouw, die zichzelf bij een organisatie werkte, na een aantal jaren zwanger werd en het vervolgens helemaal niet meer naar haar zin had daar. Maar ze vond dat ze het niet kon maken, ergens anders heen te gaan, want het bedrijf had er tenslotte niet om gevraagd dat ze zwanger werd?.En iemand die eigenlijk weg wilde bij haar bedrijf, maar “kan ik dat wel maken naar mijn baas of collega’s toe?”.

Schuldgevoelens is vaak misplaatste “empathie”.

Het zijn invullingen die je doet voor een ander. Dat je de ander tekort doet.

Maar de waarheid ligt altijd bij jezelf.

Je doet jezelf tekort.

Schuldgevoelens zien we ook vaak terug bij (werkende) moeders. Gescheiden ouders. Ouders die hun kind “zielig”‘ vinden omdat ze X niet hebben of voelen. Bijvoorbeeld geen vader in de buurt, of niet voldoende geld voor merkkleding of misschien niet 2 vakanties in 1  schooljaar.

En natuurlijk herkennen we dit allemaal. Je vindt het lullig voor een ander dat jij je eigen weg gaat en niet alles goed kunt maken voor de ander.

Maar als je echt je “eigen weg gaat”, is dat uiteindelijk alleen maar “goed” voor die ander. (en met je eigen weg gaan bedoel ik, de dingen doen/zijn waar jij gelukkig van wordt in verbinding met de ander. Dus wat een “toevoeging” is aan jou als mens. Waarvan je groeit.)

Voorbeeld:

Je voelt je om een of andere reden schuldig naar je kind omdat ie in een situatie zit die het gevolg is van jouw keuze(s).

Bijvoorbeeld een verhuizing, scheiding, een drukke baan waardoor je kind naar de BSO moet etc.

En omdat je je van binnen schuldig voelt , ben je thuis niet consequent, laat je de touwtjes teveel vieren etc. Je gaat zelfs nog harder lopen omdat je vindt dat je van alles moet “compenseren”voor je kind want “hij is zo zielig” of”hij kan het allemaal niet aan, het is teveel”. Dit is voor niemands geluk of groei goed, want uiteindelijk wil jij jezelf gelukkig zijn en zal je kind daar ook blij mee zijn!

Het gaat nu juist om deze overtuiging die je opvoeding (en daardoor je leven) enorm beïnvloedt.

Deze overtuiging zegt heel veel over hoe jij de wereld waarneemt. Dat heeft helemaal NIETS met je kind of met de ander te maken.

Wat kun je eraan doen?

Hier mag je bewust van worden. Als je je bewust wordt van HOE jij de werkelijkheid waarneemt in je leven, ontstaat er ruimte. Soms een beetje, soms ineens heel veel. En door die ruimte ga je inzien dat je andere keuzes mag en kan maken, weer kunt ademhalen, dat je ALLES MAG EN NIETS MOET. Vanuit totale vrijheid.

Want het is jouw leven.

En  het is er om zelf gelukkig te zijn.

Niets meer en niets minder.

*Worstel je met  schuldgevoelens waardoor je niet verder komt? Neem contact met me op.